ZWARTE ROMANTIEK (thriller)

Gegevens

Categorie: Verhalen

Geschreven door Piety Veenema

THRILLER van Piety

In “Zwarte romantiek” weet de uit de psychiatrische kliniek ontslagen Sanne wat haar te doen staat als haar oog valt op een contactadvertentie. Op onverschrokken wijze probeert ze te achterhalen wat er met haar spoorloos verdwenen zus Mariska is gebeurd.

AFLEVERING 1 

Achter haar schrijfbureau bladerde Sanne voor de zoveelste keer door de krant naar “kennismaking”. Daar stond ie. Bovenaan. En de tekst was exact zoals Mariska haar die vorig jaar door de telefoon had voorgelezen:
Als het strand weer stil van ons is, wil ik jou minnen bij de zee. SCHRIJVER, gesch. 50+ zkt een inspirerende, romantische vrouw (40-55 jaar). Br. graag met foto onder nummer….)  

Dat ‘SCHRIJVER,’ dat had het bij Mariska gedaan. En op Sanne had het hetzelfde effect. Zijn advertentie intrigeerde haar uitermate. Want wat verstond hij onder minnen bij de zee, nu het al januari was? 
Gescheiden… had zijn vrouw er niet langer tegen gekund dat hij té vaak in een andere (verhaal)wereld verkeerde? Of was hijzelf gefrustreerd geraakt doordat zijn vrouw totaal niet geïnteresseerd was in waar hij zich zo intensief mee bezighield? Net als Mariska?   En dan dat 50+, terwijl hij iemand tot 55 vroeg. Dan was hij vast al bijna zestig. 

 ‘Zusje, zusje, nooit je echte leeftijd noemen,’ had ze Mariska nog gewaarschuwd. ‘En niet je eigen naam.’
 Meteen dacht ze aan dat vreselijke mens van het dorpscafé, met wie Harro het de laatste weken verdacht goed kon vinden. Pinnig schreef ze: Ik heet Daniëlle, voldoe aan uw leeftijdscriterium. ‘k Heb zoiets nog nooit eerder gedaan. Ik ben alleenstaand met een vrij beroep en kan het me permitteren een tijdje niet te werken. ‘k Heb een kleine woonboerderij in Drente en een tweede huis in Julianadorp, waar ik vaak verblijf. Grootste passie: lezen.Alleen zij wist wat waar was en niet.

Ze stuurde geen foto van zichzelf. Maar een strandfoto met op de voorgrond een glanzende kwal. Achterop schreef ze een kort gedichtje over “Strand bij windkracht zeven”.
Ze maakte via hotmail een nieuw e-mailadres aan en verzocht hem zijn reactie te mailen naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Onderweg naar de brievenbus dacht ze met gemengde gevoelens terug aan de ruzie met Harro nadat ze net uit de kliniek was ontslagen. ‘Meid, hou toch op zo gefocust te zijn op Mariska. Natuurlijk is ze niet dood. Zet dat nu eindelijk eens uit je hoofd. Denk aan haar boodschap op je voicemail. Al haar koffers zijn weg, de helft van haar kleren, haar paspoort. De politie gaat heus niets ondernemen, vooral niet omdat ze wel vaker verdwijnt zonder iets van zich te laten horen. Heus, die excentrieke zus van jou duikt wel weer op.’
Het is maar goed dat Harro deze week voor zijn werk in Londen zit, dacht ze na het posten van haar brief. Anders zou hij zeker dreigen me weer op te laten nemen.

Zenuwslopende dagen volgden, waarin ze elk uur haar mail checkte. Steeds tevergeefs. Maar donderdagavond voor ze naar bed ging en ze nog één keer keek, bonkte het hart haar ineens in de keel....

Piety Veenema

• < Vorige
• Volgende >