EEN BIJZONDER GESCHENK

Gegevens

Categorie: Verhalen

Geschreven door Piety Veenema

Ik draag een geschenk in mij mee. Dat besefte ik eind 2010 al. En sindsdien heeft dat gevoel me niet verlaten. Of beter gezegd: heeft Henny me niet verlaten.

Het leven zie ik als een treinreis. Mensen stappen in en mensen stappen uit. De een reist wat langer met je mee dan de ander. Van tevoren weet je nooit hoe lang die reis zal duren. Henny en ik stapten in de zomer van 2010 in elkaars trein. Dat kwam door een foto van Henny van haar eerste kleindochter waar “My pride” onder stond. En daar schreef ik dit gedicht bij:

Verlaat verdriet

Ik kwam op internet een foto tegen
Want ‘k was op zoek naar een bepaald persoon
Haar naam had ik van iemand doorgekregen
En ‘k vond haar via Google, heel gewoon 

Een hobbyfotograaf die toegenegen
de kern wist vast te leggen van haar doel
Toen kwam ik dus die foto van haar tegen
’t Raakte me tot in het diepst van mijn gevoel

 Tussen de reeën, vogels, hoge bomen,
strandstoelen, zonnebrillen op een rij
lag daar die wolk zo lief’lijk stil te dromen

 in roze doeken, hoofdje wat opzij
Ach, mijn tijd is zo zoetjesaan voorbij
Maar ‘k wou dat dit mij ooit was overkomen… 

Door die foto hadden Henny en ik zomaar ineens mailcontact. En het voelde direct heel vertrouwd. Dat kwam vooral doordat zij mij zo sterk aan mijn zus Janny deed denken die in 1996 aan borstkanker stierf. Ook Henny had kanker en ze verzette zich - net zo geduldig en dapper als mijn zus - tegen het onvermijdelijke.

Er ontstond een intense vriendschap, doordat we zomaar wekelijks een stukje van ons leven met elkaar deelden: jeugdherinneringen, vreugde en verdriet. Zo kon zij wel de hele dag janken als ze er aan dacht dat ze haar kleinkinderen niet zou zien opgroeien maar tegelijk troostte ze mij in mijn verlate verdriet. Henny was acht jaar ouder en werd als een zus voor mij.  En er gebeurde meer.

Wij bleken onze hobby’s met elkaar te kunnen verbinden. Want Henny’s foto’s inspireerden mij zó dat ik daar gedichten bij bleef schrijven. Zij voelde zich zeer vereerd en ik mocht foto’s van haar op de cover van mijn digi-verhalen gebruiken. Verhalen die zij - voor haar “weggaan” -  nog heeft gelezen. Achterin mijn digi-roman “De bruid” vertelt zij zelf  het verhaal achter haar hortensiafoto.

Onze treinreis duurde bijna vier maanden. Maar in die periode heeft Henny meer voor mij betekend dan ik ooit in woorden kan vatten. En haar man schreef mij later dat dit andersom ook zo was geweest.

Henny liet mij iets zeer kostbaars na: USB-sticks met haar foto’s. Daar blijf ik gedichten bij schrijven. En zo kan ik haar een beetje voort laten leven en lijkt onze treinreis nog steeds niet ten einde. Daar dacht ik vorig jaar in november aan, toen ik in de TV-gids een oproep las om te beschrijven aan wie je met Kerst terug zou denken en waarom: de herinnering aan Henny draag ik als een kostbaar geschenk in mij mee…

Piety Veenema    

Reageren op mijn verhaal? Mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

• < Vorige
• Volgende >