Gedichten

Twee werelden (Het leven gaat door)


Ze ziet ze gaan, een lange rij
Zelf staat ze wat opzij
Tekent als laatste pas het boek
als blijk van haar bezoek
Schuift achterin, een uurtje rust,
ziet hoe ’n kind de kist zacht kust


Thuis klinkt van boven hels geluid
Snel schopt ze beide schoenen uit,
neemt de trap in drie, vier sprongen
De rust al door haar schreeuw verdrongen,
geeft ze haar zoon een schop:
‘Ruim eindelijk je rotzooi op.”

 Piety Veenema