Gedichten

HEMEL (kankerpatiënte)

 

Zij ligt zo zalig zichzelf te wezen
Niks zieligs in dit ziekenhuisbed
Ze heeft vanzelf haar pruik afgezet
Liefde ligt in haar ogen te lezen

Ze ligt daar zo stil naar ons te stralen
Te stralen als was de dag van goud
Terwijl ze weet: ik word niet oud…
Magere Hein zal me halen

‘Net of er een muisje aan me knabbelt,’
zegt ze opeens, ‘binnenin m’n lijf.’
Dan troost zij, bemoedigt, en babbelt
Een en al leven, alsof ze blijft…

Ze weet niet of er een hemel is
Of dat ze voor iets anders moet vrezen
Maar ik denk… áls die hemel er is
Dat zij daar nu zeker zal wezen…
                     

Piety Veenema